Strasburg, 28-01-2013
Do Szanownego Pana Ministra Spraw Zagranicznych Radosława Sikorskiego i Rządu RP
w sprawie prywatyzacji polskich szkół za granicą
Szanowny Panie Ministrze,
Szanowni Państwo,
Nazywam sie Zbigniew Stefanik i należę do Polonii francuskiej.
W grudniu ubiegłego roku, dowiedziałem się za pośrednictwem polskich mediów, że rząd RP ma zamiar zaprzestać finansowania polskich szkół za granicą. Ten projekt zakłada również, iż polskie szkoły mają być sprywatyzowane. Co do wspomnianej prywatyzacji, jej szczegółowa forma nie jest mi znana.
Chciałem stanowczo zaprotestować przeciwko temu projektowi, który jeśli wejdzie w życie, może okazać się w perspektywie długoterminowej bardzo szkodliwy dla milionów Polaków żyjących po za granicami polskiego państwa. Projekt ten uważam za krzywdzący i niesprawiedliwy dla nas, członków Polonii. Polacy żyjący za granicą są również obywatelami RP. O ile mi wiadomo, polska konstytucja głosi, iż wszyscy obywatele RP są równi.
To oznacza, że wszyscy obywatele RP mają takie same prawa i obowiązki. Ten projekt spowoduje, iż Najjaśniejsza Rzeczpospolita będzie miała dwie kategorie obywateli. Kategoria pierwsza będzie składała się z Polaków żyjących w Polsce, a kategoria druga będzie składała się z Polaków żyjących za granicą.
Po wprowadzeniu w życie tego projektu, członkowie Polonii na całym świecie staną się polskimi obywatelami drugiej kategorii, gdyż nie będą mieli oni dostępu do polskiego systemu szkolnictwa i oświaty. Dzieci polonijne zostaną pozbawione możliwości nauki polskiego języka i polskiej historii. Będą oni obywatelami RP drugiej kategorii. W takich warunkach będzie bardzo trudno zachęcić ich do poznawania ojczyzny i do jej odkrywania. O nauce patriotyzmu, poczucia obowiązku wobec ojczyzny i wiedzy o niej, już nawet nie wspomnę. W sytuacji, w której dzieci polonijne nie będą miały możliwości uczyć się polskiego języka i historii, nie będą miały możliwości uczyć się polskości, dzieci te po prostu nie będą się swoją ojczyzną interesować. I tutaj tkwi realne zagrożenie, które niesie za sobą ten projekt.
Polska szkoła za granicą jest tak naprawdę czymś więcej, niż ośrodkiem nauki i oświaty. Polska szkoła za granicą, to tak naprawdę most, który łączy polonijne dzieci, z ich ojczyzną. Polskie szkoły za granicą, to de facto jedyna możliwość dla dzieci polonijnych, aby zachować polską świadomość narodową. Prywatyzacja polskich szkół za granicą, pozbawi ich tej możliwości. Właśnie takie skutki będzie miał ten projekt.
Należy również, a może przede wszystkim pamiętać, że każdy członek Polonii jest nieformalnym ambasadorem Polski za granicą. Polonia już setki razy pokazała swoje przywiązanie do ojczyzny. Polonia już wiele razy udowodniła, że chce i może wspierać polską ojczyznę, a przykładów historia zna bardzo wiele. Proces polskiej integracji z Unią Europejską stanowi jeden z najnowszych przykładów zaangażowania Polonii na rzecz polskiej sprawy w Europie i na świecie.
Każde nowoczesne państwo rozumie, jak bardzo ważne jest utrzymywanie kontaktów ze swoimi obywatelami za granicą. Każde nowoczesne państwo inwestuje setki milionów euro rocznie i nie szczędzi grosza, na umacnianie i rozwój kontaktów ze swoimi obywatelami żyjącymi za granicą. Dlaczego? Jest to najskuteczniejszy sposób, aby propagować za granicą swoje koncepcje, swoje rozwiązania, swoje pomysły, a jak bardzo jest to istotne dla rozwoju międzypaństwowych stosunków politycznych, handlowych i gospodarczych, nawet nie warto wspominać, bo jest to oczywiste. Obywatel żyjący poza granicami swojego kraju, ale przywiązany do swojej ojczyzny, to pewny i najwierniejszy sojusznik, i najlepszy ambasador.
Czy Polska cieszy się już tak potężną polityczną i gospodarczą pozycją na świecie, że nie potrzebuje wsparcia i pomocy nieformalnych ambasadorów, jakimi są członkowie Polonii na całym świecie?
Prywatyzacja polskich szkół za granicą stanie się kolejną tragedią narodową! Jej skutki będziemy już mogli zaobserwować za nie więcej niż 10 lat, kiedy to dzieci polonijne nie będą mówiły po polsku, a ich przywiązanie do Polski będzie znikome, czy też raczej nieistniejące. Brak finansowania publicznego polskich szkół za granicą doprowadzi do utraty polskiej świadomości narodowej polonijnych dzieci. Właśnie z takimi skutkami wiąże się ten projekt.
Chciałbym również napisać kilka słów o finansowych konsekwencjach tego projektu. Należy pamiętać, że polonijne dzieci na całym świecie chodzą do szkół w krajach, w których mieszkają. Posłanie dziecka do polskiej szkoły za granicą już teraz wiąże się z dodatkowymi kosztami. Trzeba kupić podręczniki, wpłacić pewną kwotę na komitet rodzicielski itd.
Kiedy okaże się, że polskie szkoły za granicą będą podmiotami prywatnymi, to koszt ich utrzymania będzie spoczywał albo na rodzicach uczęszczających do tych szkół uczniów, albo na właścicielach takich szkół, które będą świadczyły normalną usługę, za która będzie trzeba zapłacić. Kiedy okaże się, że polskie szkoły za granicą będą płatne, to ilość uczęszczających do nich uczniów zmaleje do bardzo małej liczby. Wielu członków Polonii przestanie posyłać swoje dzieci do polskiej szkoły, bo po prostu nie będzie ich na to stać! Powtarzam, nie będzie ich na to stać!!
Wszystko, co zostało przeze mnie powyżej opisane nasuwa mi następujące pytania:
Jakimi motywami kieruje sie polski rząd, przekładając projekt, który zakłada zaprzestanie finansowania i prywatyzację polskich szkół?
Kiedy ten projekt wejdzie w życie, ile będzie wynosił łączny koszt rocznego uczęszczania do polskiej szkoły za granicą?
Czy ten projekt jest częścią jakieś nowej strategii polskiego państwa wobec Polonii na całym świecie?
Czy po wejściu w życie tego projektu, polskie państwo ma zamiar w jakikolwiek sposób uczestniczyć w procesie edukacji młodych Polaków poza granicami Polski?
Od wielu lat strategia polskiego państwa wobec Polonii opiera się na jednym zasadniczym filarze: jeśli żyjesz poza granicami Polski i chcesz być Polakiem, to radź sobie sam! Ta strategia to droga do nikąd! To droga do nikąd!! Rządowy projekt zakładający zaprzestanie finansowania polskich szkół za granicą oraz ich prywatyzacji jest kolejnym krokiem w wieloletnim procesie tworzenia przepaści i budowania muru pomiędzy Polską i Polonią na całym świecie. Z każdym dniem mur ten staje się coraz bardziej hermetyczny, coraz bardziej wysoki i coraz trudniej jest przez niego przejść. Kiedyś ten mur może stać się nie do przejścia, a młode pokolenia Polaków żyjących za granicą, mogą za 10, 15, 20 lat, stracić jakąkolwiek duchową potrzebę nawiązania kontaktów z Polską. Za kilkanaście lub kilkadziesiąt lat, Polacy za granicą mogą w ogóle przestać interesować się Polską, tak jak Polska od wielu lat nie interesuje się Polonią. Ten projekt stanowi wielki krok w tym kierunku.
Czy polski rząd i przedstawiciele polskich obywateli czyli posłowie, zastanowili się nad konsekwencjami i potężnymi skutkami takiej oto strategii polskiego państwa wobec Polonii na całym świecie?
Czy polskie państwo i jego przedstawiciele zdają sobie sprawę, co ten projekt tak naprawdę oznacza dla polskich obywateli żyjących za granicą?
Kiedy pozbawia się dzieci polonijne możliwości dostępu do polskiego systemu edukacji i oświaty, to jak mają się czuć członkowie Polonii na całym świecie?
Dlaczego Polska zapomniała o swoich obywatelach żyjących za granicą?
Dlaczego Rzeczpospolita Polska nie interesuje się Polonią?
Łączę wyrazy szacunku
Zbigniew Stefanik
